Адно з самых вялікіх “сборных” сямействаў вераб’іных птушак, у якое фармальна ўключаюць больш за 450 відаў вераб’іных пераважна Старага свету, было праверана на філагенію з дапамогай сучасных генетычных метадаў. Дзякуючы атрыманым вынікам, навукоўцы прапанавалі істотныя змены ў сістэматыцы гэтай групы.

Да гэтага часу навукоўцы лічылі, што маладыя неполаваспелыя птушкі дапамагаюць бацькам выгадоўваць птушанят (фактычна сваіх малодшых братоў-сёстраў, ці сіблінгаў) таму, што толькі так яны могуць перадаць “свае” камбінацыі генаў, бо яшчэ не могуць размнажацца самастойна. Аднак гэта аказалася праўдай толькі часткова.

Самцы пеўчых птушак, якія мелі пад час знаходжання птушанятамі ў гняздзе камфортныя ўмовы і дастаткова ежы, у далейшым жыцці спяваюць часцей і больш складаныя песні. Да гэтых высноваў прыйшлі даследчыкі з універсітэту Ланкастэра (Вялікабрытанія) упершыню на прыкладзе птушак у прыродных умовах.  

Учора, 13 лістапада, хутчэй за ўсё адбылося самае цікавае назіранне за птушкамі ў нашай краіне за гэты год – Мікалай Верабей пад Любанню на Міншчыне ў адной зграі змог сфатаграфаваць два вельмі рэдкія не толькі для нашай краіны віды птушак.

Лясныя сцежкі, якія рэгулярна выкарыстоўваюцца людзьмі, прыводзяць да меншай відавой разнастайнасці птушак навокал і іх меншай колькасці. Нават калі сцежкі выкарыстоўваюцца дзесяцігоддзямі, гэты адмоўны эфект фактычна не змяншаецца – як мінімум некаторыя віды ўсё роўна пазбягаюць знаходзіцца побач з імі.

Нядаўна былі канчаткова класіфікаваныя ўсе прадстаўнікі сямейства нелятаючых вялізарных сланоўіх птушак, якія яшчэ ў гістарычны час насялялі Мадагаскар.

Вельмі нечаканыя вынікі атрымала міжнародная каманда даследчыкаў – яны ўпершыню змаглі памераць т.зв. эфект паверхні для лятаючых жывёл. Аказалася, што ён эканоміць нашмат больш энергіі, чым меркавалі да гэтага. І таму дапамагае паглядзець на тэорыі, як птушкі маглі пачаць выкарыстоўваць крылы для палёту, ў “новым святле”.